Los zijn van je gevoel
Lange tijd dacht heb ik last gehad van onzekerheden, ik was anders als kind, bekeek de wereld op een andere manier dan de gemiddelde. Hierdoor werd ik een zonderling. Ik voelde al wat de ander ging doen of zeggen maar wist niet hoe daarop te reageren, dus reageerde vanuit angst. Mijn coping-mechanismen waren toen die van humor en bewijslast (dat ik goed kon tekenen).
Ik had enorm last van zeer levendige nachtmerries en wist dit ook niet te keren, de steun die ik nodig had was er niet binnen het gezin. De wereld die ik zag was de wereld van de spirits die veel te hard binnenkwamen, met (natuurlijk) als onderliggende les mijn weerbaarheid te trainen. Later ontdekte ik pas waar het vandaan kwam en vond ik ook de mensen waarmee ik erover kon praten en begreep ik dat er niets paranormaals aan was, als paranormaal eenmaal binnen jezelf verklaarbaar is, valt het goed te verklaren en neemt de angst ook af. Dit leidde ertoe dat elke angst verdween, het schoot de andere kant op. Ik werd observator van mijn angst, emotie en alle overige gevoelens. Daardoor leerde ik mezelf nog beter kennen maar het had ook een keerzijde. Het vormt een masker-laag naar je gevoel om jezelf te programmeren ‘geen last’ meer te hebben van belevenissen of dat nou in het nu is of vanuit het verleden of de toekomst. Ik besefte bij het kijken naar m’n eigen gevoelens ik mezelf erbuiten plaatst.
“Jij vormt en speelt de film, je bent niet de observator van je eigen film.”
Maar wat moest ik dan?
Dit werd een lange zoektocht in mezelf, liefdevol blijven naar mezelf en daardoor naar anderen zonder observator te zijn van mijn emoties (die steeds minder werden). Ik wilde mezelf weer voelen, maar niet met de onzekerheden en gedragingen van vroeger.
Ik had immers een goede tool in handen, maar die tool alleen kon niet de oplossing zijn.
Na weer een lange tijd was mijn conclusie dat het goed is alle gevoelens te laten zijn, te voelen en ook te observeren. Maar niet te observeren vanuit de leraar leerling positie naar jezelf (die ik goed kende) maar om te voelen en kijken wat het me wilde zeggen. Als voorbeeld: ik kon ’s ochtend ’s een zenuwachtig gevoel hebben, waarvan ik niet wist wat het was. Dit gevoel bleek in de middag om een belangrijke gebeurtenis te gaan. Die zenuwen in de ochtend maakt me dus helder voor die gebeurtenis. Dit maakte eveneens dat ik meer vertrouwen kreeg richting mijn gevoel en bepaalde de koers voor beslissingen. En de tool om observator te zijn van mijn emoties, waardoor het niet binnenkwam, voor wat dan ook, kon ik altijd inzetten waar nodig maar nu had ik de regie erover. Ik merkte ook dat ik deze tool steeds minder nodig had omdat er niets mis is met boos worden, ongeduldig zijn of andersom goed inleven in een ander om te steunen of lief te hebben.
Mijn conclusie was ook:
Het gaat er meer over dat je je niet vereenzelvigd met die: nu, heden en verleden gedachten als het je verarmt of ontvoerd. Maar zelfs dat is geen ‘probleem’ als het een les is van het zelf om ergens uit te willen komen, jezelf te ontwikkelen. Het is waar dat je nu leeft, maar een misvatting het leven te leiden alsof het verleden en heden geen rol speelt in het nu.
De diepste gevoelens in het zelf maakt ons liefdevol. Deze verbergen voor jezelf of voor een ander draagt daaraan niet bij. Kwetsbaarheid is geen zwakte.
Natuurlijk heeft elke bewering een andere kant; in een gevecht (liever niet) is het niet altijd handig last te hebben van je gevoel om een tegenstander uit te schakelen, of in een noodsituatie waarin je juist moet handelen, is het ook handig als je je niet laat overmannen door gevoel omdat dit immers je handelen in de weg kan zitten.
